Den stunda i Getsemane eg aldri gløyma kan, 
Då du låg skjelvande på kne, min Gud og Frelsarmann.

Kor: Getsemane, Getsemane, der du, min Frelsar god, 
For meg låg skjelvande på kne så sveitten draup som blod!

Du sorgtyngd inn i hagen kom og stridde sårt for oss. 
Du tok vår synd, vår død og dom, du bar det til din kross.

Av kjærleik der du sveitta blod, av kjærleik der du bad, 
Av kjærleik skjelvande du stod, så eg går frelst og glad.

Men vil min kjærleik kolna av, min Frelsar, eg deg bed: 
Å, minn meg om din kross og grav og om Getsemane!

(vers 3 av Johannes Andreas Barstad 1889. Bernt Støylen 1906)