Getsemane 

Eg veit ein hage dyr og kjær,  
i tunge stunder kjem han nær. 
Då ser eg Frelsaren på kne 
så einsam i Getseinane. 

Hans hjarta skjelv av pine stor, 
og sveitten dryp som blod til jord. 
Men venene har lagt seg ned 
og sovna i Getsemane. 

“Å, Fader, finst det annan veg, 
så ta den kalken bort frå meg!  
Men viijen din i alt må skje” 
bad Jesus i Getsemane. 

Ha takk, min Frelsar, for den strid 
som skapte lys til evig tid! 
Kvar gong eg veik vil gå i le, 
så syn meg ditt Getsemane! 

Og når eg går for trygg min veg, 
eg hugsar det du leid for meg! 
Då ser eg Frelsaren på kne 
så einsam i Getsemane. 

Golgata 

Golgata, du skj ensels minne, 
Golgata, du frelsens tinde, 
- døpt med hatets sorte dåp, 
lysende som verdens håp. 

Stille, leser, mens du skuer 
helvedes og himlens luer: 
himlens kjærlighet den milde, 
helveds hat det blinde, ville. 

Hør, nå lyder hammerslag - ! 
Hult de gjennom luften drønner, 
og det er som jorden stønner 
under dem til denne dag. 

Korset reises. Skarpt det tegner 
seg mot himlens dype blå. 
Mangens kinn ved synet blegner 
mens de stirrer mørkt derpå. 

Hør - fra mengdens hese struper 
som fra selve helveds gruber 
stiger brølet, hviner, skjærer 
opp mot ham som korset bærer: 

“Hill deg, konge! Helt, du store 
som så mange storverk gjorde! 
Hvorfor nå så rent forsagt? 
Stig dog ned og vis din makt! 
Hill deg, konge! Helt, du store!”

- Hvilke eviglange timer! 
Endelig de første strimer 
gir av lyset atter håp, 
da et mektig, klang- fullt rop 
som musikk fra korset klinger: 
“Det er fullbrakt!” 
Og en fred som et vift av englevinger.